เรื่องของชะตาฟ้าลิขิตนั้น บางครั้งไม่เชื่อก็ต้องเชื่อนะคะ เช่นเดียวกับเรื่องราวสุดประทับใจนี้เกิดขึ้นกับ "ไดอาน่า" ช่างภาพสาว จากฮาวายคนนี้ 

        ย้อนกลับไปเมื่อสามปีก่อนเธอเริ่มถ่ายภาพคน เ ร่ ร่ อ น ตามท้องถนนในเมืองต่างๆ ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวนี้!

        เธอถ่ายภาพคนเร่ร่อนที่อยู่บนถนนจนเธอได้มาเจอกับคน เ ร่ ร่ อ น คนหนึ่งที่ดูแล้วมีลักษณะเหมือนกับพ่อผู้ให้กำเนิดของเธอ 

        เธอรู้สึกช็อก และไม่เชื่อสายตาตัวเอง แต่หลังจากที่เธอได้ติดตามเขาก็เริ่มมั่นใจว่าเขาเป็นพ่อของเธอจริงๆ

        ในตอนแรกเธอก็ไม่กล้าที่จะเข้าไปคุยกับเขา ได้แต่ติดตามดูการใช้ชีวิตของพ่อ จนในที่สุดเธอรวบรวมความกล้าเดินเข้าไปคุยกับพ่อ แต่เขากลับไม่พูดตอบโต้อะไรใดๆ เลย

        แต่เธอก็ยังไม่ถอดใจเธอยังคงมาหาพ่อทุกวัน บางครั้งเธอร้องไห้ออกมา เธอก็รู้สึกเสียใจที่เห็นพ่อในสภาพแบบนี้ 

        "ความทรงจำครั้งสุดท้ายระหว่างฉันกับพ่อ ตั้งแต่ตอนฉันห้าขวบ พ่อทิ้งเราสองแม่ลูกไป ปล่อยให้แม่และฉันต้องต่อสู้หาเลี้ยงตัวเองโดยลำพัง ไม่มีที่อยู่ ไม่มีเงิน จำได้ว่าบางวันต้องไปนอนที่สวนสาธารณะ"

        ด้วยความเจ็บปวดในวัยเด็กนี้เอง ทำให้เธอมุ่งมั่นที่จะทำงานช่วยเหลือสังคมและเริ่มต้นโปรเจคถ่ายภาพบุคคล ไ ร้ บ้ า น หรือ ค น เ ร่ ร่ อ น 

        หลายปีก่อนเธอจำได้ว่าคุณย่าโทรหาเธอแล้วบอกกับเธอว่าอาการของพ่อไม่ค่อยดีนัก สุขภาพแย่ลงมาก ข้าวปลาก็ไม่ยอมกิน แล้วไม่ยังไม่ยอมไปรักษาอีกด้วย

        ตอนนี้เธอตัดสินใจที่จะดูแลและชดเชยช่วงเวลาที่ขาดหายไปให้กับพ่อ ทุกๆ วันหลังจากเธอไปส่งลูกที่โรงเรียน เธอจะแวะมาดูพ่อทุกครั้ง จะซื้ออาหาร ซื้อน้ำมาให้ ชวนคุยบ้าง โดยหวังว่าวันหนึ่งเธอจะสามารถพาพ่อไปรักษาตัวให้หายเป็นปกติ

        แต่ทุกครั้งพอก็ไม่ยอมคุยกับเธอ ไม่แม้แต่จะมองหน้าเธอ ตอนหลังเธอใช้วิธีการถ่ายรูปเก็บเป็นความทรงจำ และมันเป็นการสื่อสารระหว่างกันที่สื่อออกมาผ่านภาพถ่าย

        วันหนึ่งขณะที่เธอกำลังเดินทางไปหาพ่อตามปกติ แต่เธอกลับไม่พบเขา ไม่ว่าจะตามหาไปทั่วทุกที่ก็ไม่พบ จนมารู้ว่าพ่ออาการหัวใจกำเริบ จึงถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล

        หลังจากพอได้รับการรักษาอาการของพ่อก็ดีขึ้นเรื่อยๆ และเริ่มที่จะยอมพูดกับไดอาน่าแล้ว

.

        ตอนนี้ทั้งสองได้ข้ามผ่านความทรงจำอันเลวร้ายและเลือกที่จะใช้เวลาที่เหลืออย่างมีความสุขเพื่อชดเชยเวลาที่ขาดหายไป

.

        "ถึงแม้ว่าฉันจะเจ็บปวดเหลือเกิน ทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องราวในวัยเด็ก แต่วันนี้ฉันเรียนรู้ที่จะให้อภัยและเริ่มต้นใหม่ เพราะถึงยังไงเค้าก็คือพ่อผู้ให้กำเนิดฉัน "

แปลและเรียบเรียงโดย LIEKR