เขารู้สึกห่างไกลกับแม่มาก บางทีเขาอาจจะโตเป็นผู้ใหญ่แล้วจริงๆ

เมื่อตอนยังเป็นเด็ก มักห้อมล้อมรอบตัวแม่อยู่ทุกวัน

ตอนนี้แต่งงานและมีลูก ยุ่งกับการทำงานหนัก จนไม่มีเวลากลับบ้าน

(เป็นเพียงภาพประกอบเนื้อหาเท่านั้น)

แต่คราวนี้ ต้องกลับบ้านแล้ว

เนื่องจากแม่ ป่ ว ย และรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล เขาเห็นท่าทางและสายตาของหมอ

ก็รู้อาการของแม่ว่า ร้ า ย แ ร ง มากแค่ไหน และแม่ก็ดูอ่อนแอมากจริงๆ

ผมของแม่ก็ขาวไปทั้งหัวแล้ว นอนคดตัวอยู่บนเตียงใต้ผ้าห่ม 

(เป็นเพียงภาพประกอบเนื้อหาเท่านั้น)

แม้ว่าตนเองจะนั่งอยู่ตรงนั้น แต่หัวสมองกลับคิดถึงแต่เรื่องงาน

รับโทรศัพท์สายแล้วสายเล่า โทรศัพท์ดังขึ้นหลายรอบ 

แม่หันมาพูดว่า "ถ้าลูกยุ่งก็ไปทำธุระเถอะนะ ที่นี่มีนางพยาบาล!"

(เป็นเพียงภาพประกอบเนื้อหาเท่านั้น)

เขาได้แต่ยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร” แต่ลึกๆในใจอยากไปมาก

แต่เขาก็มองเห็นแววตาของแม่ที่อาลัยรักลูกอย่างสุดซึ้ง

อยู่โรงพยาบาล แม่ต้องเผชิญกับการรักษาหลายรูปแบบ

เขามีหน้าที่อย่างหนึ่งคือ อุ้มแม่จากเตียงไปนั่งรถเข็น

จากนั้นก็อุ้มแม่จากรถเข็นมานั่งบนเครื่องตรวจร่างกาย

เพราะแม่อ่อนแอมาก จนไม่สามารถเดินได้แล้ว

(เป็นเพียงภาพประกอบเนื้อหาเท่านั้น)

นั้นเป็นครั้งแรกที่เขาอุ้มแม่

เขาก้มหัวลง จากนั้นก็อุ้มแม่

ณ เวลาตอนนั้น เขากลับรู้สึกน้ำตาไหล

ในใจคิดว่า เขาเคยกอดลูกชาย เคยกอดภรรยา

นั้นเพราะความขี้อ้อนของพวกเขา

แต่บุคคลเดียวที่เขาไม่เคยกอดก็คือ แม่

(เป็นเพียงภาพประกอบเนื้อหาเท่านั้น)

หลังจากนี้ 1 เดือน

เขาได้อุ้มและกอดแม่ของเขาบ่อยขึ้น

กระทั่งแม่ของเขาสามารถเดินได้แล้ว 

มันเริ่มมาจากการได้กอดแม่ของเขา พวกเขาเริ่มมีการสื่อสารกัน

แม่เริ่มเล่านิทานในวัยเด็กให้เขาฟัง

เขาหันมาปิดโทรศัพท์ และตั้งใจฟังนิทานของแม่อย่างเงียบๆ

อาการของแม่เริ่มดึขึ้นทุกวัน

หมอบอกว่า...

แม่ป่วยเป็นโรคหนึ่ง

การที่แม่สามารถฟื้นฟูได้มากขนาดนี้ถือเป็นปาฏิหาริย์ยมาก

(เป็นเพียงภาพประกอบเนื้อหาเท่านั้น)

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเขาเข้าใจอะไรมากขึ้น

บางครั้ง … ความรักไม่ต้องการคำพูดอะไรมากมาย 

ขอแค่การสวมกอด การแสดงออกโดยใช้ภาษากายก็เพียงพอแล้ว

หากแม่ยังอยู่บนโลกใบนี้

ก็รีบฉวยโอกาสที่ดีนี้ “กอดแม่” ให้มากขึ้น

ไม่ต้องรอเนื่องในโอกาสพิเศษอะไรหรอก

กอดได้ทุกวัน ทุกเวลา ทุกความรู้สึก …….รักแม่นะ! (น้ำตาไหลพราก)

ที่มา:.foyuan

แปลและเรียบเรียงโดย Liekr