ตั้งแต่แรกเกิดจนถึงการจากโลกนี้ไปของคนคนหนึ่ง ที่จริงมันคือการเดินทางของชีวิตคนคนหนึ่ง ถึงแม้ว่าหลาย ๆ คนจะพบเจอผู้คนมากมายในระหว่างนั้น แต่ก็ไม่มีใครสักคนที่จะจริงใจและอยู่เคียงข้างคุณได้ตลอดไป ตั้งแต่ต้นจนจบหรอกนะ มันต้องมีช่วงเวลาหนึ่งที่คุณต้องเดินคนเดียว และมีความลำบากบางอย่างที่คุณต้องเผชิญหน้ากับมันด้วยตัวเอง

    แต่เมื่อคุณสามารถผ่านพ้นความยากลำบากทั้งหมดมาได้แล้ว ก็จะรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องอยู่กับใครก็ได้นี่หน่า! มันน่าจะเป็นอย่างนั้นนะว่าไหม?

    แต่ที่จริงอาจจะไม่มีใครที่กระตือรือร้นอย่างอยู่ “โดดเดี่ยว” และอาจไม่มีใครที่รู้สึกโดดเดี่ยวกับการอยู่คนเดียว แต่กลับพูดว่าอยู่คนเดียวสบายดีออก! ฉันไม่รังเกียจ “ความเหงา” หลายครั้งอยากอยู่คนเดียวมากกว่าการอยู่ด้วยกันสองคนแล้วทำให้เกิดความน้อยเนื้อต่ำใจ หรือผิดหวัง

    ที่จริงคนเราเหงายิ่งกว่า “ดอกไม้ไฟ” เมื่อนึกถึงตอนที่ตัวเองกำลังจะเลิกกับเข้า มันมีความรู้สึกที่ว่าการรักใครคนหนึ่งอย่างสุดซึ้ง แล้วจู่ๆก็มาหายวับไปในพริบตา เศร้าโศก เสียใจ ไม่สบายใจ นอนไม่หลับ วิตกกังวล ความคิดเชิงลบทั้งหมดก็มาตกอยู่ในจิตใจ ต้องใช้เวลาและพลังงานมากมายนับไม่ถ้วนในการทำทุกสิ่งทุกอย่างเหล่านี้ขึ้นมา

    ความสัมพันธ์ ความรู้สึกที่คอยทะนุถนอม บำรุงรักษาตลอดมา แต่ตอนจบกลับมีแต่ “ความว่างเปล่า”

    คนเราทุกคนจะต้องผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบาก อาจจะเป็นเรื่องครอบครัว หน้าที่การงานหรือความรัก เมื่อสามารถผ่านพ้นมันมาได้แล้ว ก็เหมือนกับการเริ่มต้นของการเดินทางในครั้งใหม่ ที่เต็มไปด้วยแสงแดดและความหวัง

    สำหรับคนที่ยังไม่ได้ผ่านพ้นมัน ก็อย่าได้กลัว เวลาจะสอนเราถึงวิธีการจับมือกับอดีตเพื่อสัญญาไมตรี

    เมื่อคุณอยู่ในเวลาที่เจ็บปวดและไร้ที่พึ่ง ไม่มีความช่วยเหลือมากที่สุด ในเวลานั้นที่คุณต้องการคนที่จะเป็นเพื่อนคอยปลอบโยน แต่กลับมีแต่เหงาแห่งความโดดเดี่ยว ต้องอยู่เพียงลำพัง ทำอะไรไม่ถูก จนต้องกัดฟัน ดิ้นรนสู้ด้วยตนเอง 

    ในความเป็นจริงมนุษย์ทุกคนก็เป็นเช่นนี้ ล้วนต้องมีช่วงเวลาที่ทรมานและลำบากมากที่สุดเสมอ ช่วงเวลานี้ไม่มีใครสามารถช่วยคุณได้หรอก สิ่งเดียวที่ทำได้ตอนนั้นคือ รวบรวมกำลังทั้งหมดที่มีแล้วยืนสู้เผชิญหน้ากับมันไปให้ได้ด้วยตนเอง

    เมื่อช่วงเวลาแห่งความทุกข์ยากลำบากได้ผ่านพ้นไปได้แล้ว เส้นทางที่ยากลำบากคุณได้เดินผ่านมาแล้ว อนาคตในวันข้างหน้าต้องดีกว่าเดิมแน่นอน เช่นเดียวกับ ท้องฟ้าที่มีพายุลมพัดและฝนที่โหมกระหน่ำจะไม่มีสายรุ้งเกิดขึ้นในทันทีหรอก! แต่มันต้องเกิดขึ้นแน่นอน

    ก็เหมือนชีวิตของคนเราที่เมื่อผ่านพ้นความทุกข์ยากหนักหนามาแล้ว ก็ต้องมีวันแห่งความหวังและความสดใสเกิดขึ้นในชีวิตแน่นอน

    ในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า พยายามใช้ชีวิตที่ดีขึ้นกว่าเดิมไม่ต้องทำเพื่อใคร  แต่เพื่อตัวคุณเอง ที่จริงชีวิตก็ควรเต็มไปด้วยความคาดหวัง ไม่ว่าจะมีความทุกข์มากแค่ไหน ไม่ว่าคุณจะเหงาเพียงใด คุณจะไม่รู้สึกเศร้าใจหรือสิ้นหวัง เพราะในถนนบางสาย เราสามารถเดินไปได้ด้วยตัวเอง และมีความหวังบางอย่าง ที่ต้องเผชิญปัญหาและผ่านพ้นไปได้ด้วยตนเอง ... เมื่อผ่านมันไปได้แล้ว เงยหน้าขึ้นคุณก็จะพบท้องฟ้าสีครามที่สดใสรออยู่ในเบื้องหน้าเอง ...

ชีวิตคนเราก็เหมือน "ดวงอาทิตย์"

มีขึ้น...ก็มีลง... 

ใหญ่แค่ไหนก็ตกดิน... 

พอรุ่งขึ้นก็โผล่ขึ้นมาอย่างสง่างามบนท้องฟ้าได้...

ที่มา :kknews.cc

แปลและเรียบเรียงโดย Liekr