เมื่อไม่นานมานี้เว็บไซต์ต่างประเทศได้นำเรื่องราวของชาวเน็ตท่านหนึ่งมานำเสนอ โดยเรื่องราวมีอยู่ว่า.. หมู่บ้านของผมอยู่ในชนนาบท ห่างไกลจากเมืองมากๆ เป็นหมู่บ้านที่ยากจนมาก เด็กๆ ในหมู่บ้านไม่ค่อยได้ไปโรงเรียน น้อยคนที่สามารถเรียนจบจากโรงเรียนมัธยมได้ ถ้าใครสามารถจบมัธยมปลายได้นี่ถือว่าเป็นเด็กที่เก่งมากๆ ในหมู่บ้านแล้ว

(เป็นเพียงภาพประกอบเท่านั้น)

        ผมเรียนเก่งและสามารถสอบติดโรงเรียนมัธยมปลายที่ดีได้ แต่เพราะบ้านของผมจนจัด ผมจึงไม่ได้เรียนต่อ ผมไม่โทษพ่อแม่ของผม เพราะว่าผมเข้าใจความลำบากของพวกเขา

        ลูกชายของหัวหน้าหมู่บ้านเป็นเด็กคนเดียวในทั้งหมู่บ้านที่เรียนจบจากมหาวิทยาลัย ต่อมาก็ไม่มีนักศึกษามหาวิทยาลัยอีกเลย ผมก็เคยฝันจะไปเรียนที่มหาวิทยาลัยนะ แต่ความจริงบอกผมว่ามันได้แค่ฝันเท่านั้น

        หลังจากออกจากโรงเรียนแล้ว ผมก็ออกไปหางานทำในเมือง ผมเคยทำงานรับจ้างหลายอย่าง เช่น เคยเป็นช่างซ่อมบำรุง ทำงานในร้านอาหาร ร้านฮอทพอท ร้านน้ำชาเป็นต้นมา ผมเจอความยากลำบากมามากมาย ผมทำงานดิ้นรนในเมืองด้วยตัวคนเดียว พยายามหาทาง หวังว่าสักวันจะสามารถกลายเป็นคนที่มีหน้ามีตาในหมู่บ้านได้

(เป็นเพียงภาพประกอบเท่านั้น)

        ตอนที่ผมอายุ 21 พ่อแม่ของผมตามให้ผมกลับบ้านและบอกว่าจะแนะนำผู้หญิงให้ผมแต่งงาน เพื่อจะได้มีลูกผู้ชาย คนในหมู่บ้านผมส่วนใหญ่จะนิยมแต่งงานไว

        ถึงผมยังไม่อยากจะแต่งงาน แต่ก็ปฏิเสธพ่อแม่ไม่ได้ จึงต้องตามใจพ่อแม่ แต่ใครจะไปรู้ผู้หญิงที่พ่อแม่แนะนำให้ผมรู้จักจะเป็นสาวหน้าตาขี้เหร่มาก ถึงเธอจะมีอายุน้อยกว่าผม แต่ดูแก่กว่าผมเยอะเลย

        ผมไม่ชอบผู้หญิงคนนี้และไม่ยอมแต่งงานกับเธอ แต่พ่อแม่ไม่ยอม บังคับให้ผมต้องแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ เพราะเรื่องนี้ผมได้ทะเลาะกับพ่อแม่หลายครั้งจนถึงขั้นที่ไม่พูดคุยกัน พวกเขาบอกกับผมว่าหากผมไม่ยอมแต่งงานกับเธอ พวกเขาก็จะตัดขาดความสัมพันธ์กับผม

        ผมไม่มีทางจึงต้องยอมพ่อแม่ ผมไม่เข้าใจจริงๆ เลยว่าทำไมพ่อแม่ถึงต้องบังคับให้ผมแต่งงานกับผู้หญิงหน้าตาขี้เหร่คนนี้ ผมรู้จักกับเธอเพียงแค่หนึ่งสัปดาห์ด้วยซ้ำ แต่ด้วยฐานะลูกคนจน ผมไม่มีทางเลือก

        ก่อนหนึ่งวันที่จะแต่งงาน พ่อแม่เห็นผมไม่สบายใจ จึงปลอบใจผมว่า ผู้หญิงคนนี้เป็นเด็กดี ใจดีและขยันมาก สามารถช่วยดูแลพ่อแม่ได้ ผมนั่งฟังอย่างเดียว และผมรู้สึกผิดหวังมากๆ ความรักที่สวยงามที่ผมเคยจินตนาการไว้มันได้สูญหายไปจนหมดแล้ว

        ในงานแต่งของเรา เราแค่เชิญคนข้างบ้านมาและจัดงานเลี้ยงเพียงสองสามโต๊ะ ผมได้ทำท่าทางสนุกสนานกับพวกเขาด้วย แต่ใจผมไม่โอเคเลย ผมอยากจะให้งานแต่งจบไปไวๆ ผมจะได้ออกจากบ้านและไปทำงานในเมืองทันที

(เป็นเพียงภาพประกอบเท่านั้น)

        แต่พ่อแม่ต้องการให้ผมอยู่บ้านก่อนจนกว่าภรรยาของผมจะมีลูก ความหวังสุดท้ายในใจของผมจบลงแล้ว ทีแรกยังคิดในใจว่าเราไม่ได้ไปขึ้นทะเบียนสมรสกัน ถึงแต่งไปเดี๋ยวก็เลิกกันได้ แต่ถ้ามีลูกด้วยกันแล้วก็คงเลิกยากแล้วล่ะ

        สุดท้ายต้องยอมพ่อแม่อยู่ในบ้านต่อ เวลาครึ่งปีผ่านไปเธอท้องตามที่พ่อแม่ต้องการ ผมรู้สึกสบายใจขึ้นมาหน่อย เหมือนผมได้ทำภารกิจสำเร็จ ตอนนี้ผมสามารถทำตัวสบายได้แล้ว

        ในครึ่งปีที่ผ่านมา ผมถูกเพื่อนเยาะเย้ยไม่ใช่น้อยเลย หลายคนแซวเล่นกับผมว่า ผู้หญิงแบบนี้ก็สามารถทนได้หรือ ผมทนมาครึ่งปีละ ครั้งนี้ใครก็ไม่สามารถหยุดยั้งผมได้ ผมต้องรีบไปจากที่นี่ แม้แต่วินาทีเดียวก็ไม่อยากจะอยู่ต่ออีก

        ผมรีบเก็บข้าวของแล้วออกจากบ้านไปทันที ตลอด 5 ปีที่ผมทำงานอยู่ในเมือง ผมไม่เคยกลับบ้านแม้แต่ครั้งเดียว ขนาดเวลาเธอคลอดลูกชายผมก็ไม่ได้กลับ พูดตรงๆ เลย ผมไม่อยากจะกลับบ้านอีกแล้ว เพราะแต่งงานกับผู้หญิงที่ขี้เหร่แบบนั้นผมรู้สึกเสียหน้าจริงๆ

        หลายปีที่ผ่านมา ถึงแม้ว่าเงินเดือนของผมไม่เยอะ แต่ผมไม่ค่อยได้ใช้จ่ายอะไร เลยเก็บเงินได้ค่อนข้างเยอะ ต่อมาวันหนึ่ง อยู่ๆ แม่ก็โทรมาบอกผมว่า พ่อผมป่วยหนัก ให้รีบกลับบ้านไปหาเขา

        ผมตกใจจึงรีบเดินทางกลับบ้าน เวลาถึงบ้านผมเห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งกำลังเล่นทรายอยู่หน้าบ้าน ผมรู้ว่าเขาเป็นลูกชายของผม แต่ผมไม่มีความรู้สึกดีใจใดๆ เลย

        พอเห็นสภาพของพ่อผม ผมก็น้ำตาไหลทันที ถึงตอนนี้แม่ถึงยอมบอกความจริงทั้งหมดกับผมว่า พ่อผมป่วยตั้งแต่ 5 ปีที่แล้ว ในตอนนั้นหมอบอกว่าเขาเหลือเวลาเพียง 1 ปี ให้ครอบครัวเริ่มทำใจได้แล้ว

(เป็นเพียงภาพประกอบเท่านั้น)

        พ่อมีความฝันมาตลอดว่าอยากให้ผมมีครอบครัวเป็นของตัวเอง ส่วนผู้หญิงคนนี้เป็นเด็กกำพร้าและเป็นลูกบุญธรรมของญาติ พ่อแม่ก็เคยไปขอผู้หญิงมาหลายคนให้ผม แต่เพราะบ้านผมจนจัด จึงไม่มีใครยอมแต่งงานกับผม

        เธอเป็นผู้หญิงที่ใจดีมาก เธอนอกจากยอมแต่งงานและมีลูกกับผมแล้ว แถมยังแบกรับภาระของบ้านผมและช่วยดูแลพ่อแม่ผมอย่างดี ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เธอทำงานบ้านทั้งหมดคนเดียวและไปรับจ้างหาเงินเลี้ยงครอบครัวด้วย

        พอผมได้ยินความจริงทั้งหมดนี้จากแม่ ผมเริ่มรู้สึกละอายใจจนน้ำตาไหลขึ้นมาทันที ในเวลาที่ผมไม่ได้อยู่บ้าน เธอก็กตัญญูต่อพ่อแม่แทนผม ความใจดีและความขยันของเธอ ทำเอาผมซาบซึ้งใจมากๆ หลังจากที่พ่อผมจากไป ผมก็พาเธอไปขึ้นทะเบียนสมรสด้วยกัน และได้สัญญากับเธอว่า ผมจะพยายามทำดีกับเธอเพื่อชดใช้พฤติกรรมที่ไม่ดีที่ผมทำไปกับเธอ

        ต่อมาผมก็พาเธอไปทำงานในเมืองด้วยกัน เธอก็ยังคงทำดีกับผมทุกอย่างเหมือนเดิม พอสักพักเธอก็เริ่มดูสวยขึ้นและไม่เคยรำคาญผม แล้วยังสนับสนุนให้ผมเปิดร้านอาหารเช้า ต่อมาธุรกิจของเราเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ แต่ไม่ว่ารวยแค่ไหนผมก็ไม่สามารถลืมคำพูดของพ่อผมได้ เขาเคยบอกกับผมไว้ว่า ผมเป็นสามีที่ไม่ดี ตั้งแต่นั้นมา ผมก็บอกกับตัวเองเสมอว่า ผมจะรักและทำดีกับเธอและมอบชีวิตที่ดีที่สุดให้กับเธอ

แปลและเรียบเรียงโดย LIEKR