LIEKR:
คนที่ค้นพบตัวเองนี่น่าอิจฉา
เมื่อ 30 ปีที่แล้วดีไซเนอร์ Masasu Mitsuyo และสามีได้ลาออกจากงาน แล้วย้ายไปอยู่ที่ชนบทริมทะเล เปิดสตูดิโอทำงานของตัวเอง
สามียังเช่าที่ดินแปลงหนึ่ง ปลูกข้าวสีนิลไว้กินกันเอง หลังจากนั้นพอ Masasu ทำเสื้อผ้าเสร็จก็หานางแบบมาใส่ โดยใช้แบ็คกราวน์เป็นที่ดินแปลงนี้
Sponsored Ad
“เสื้อผ้าเป็นสิ่งที่ใกล้ชิดกับร่างกายผู้หญิงที่สุด ฉันคิดมาตลอด วิจัยว่าเสื้อผ้าแบบไหนถึงจะเหมาะกับชีวิตประจำวัน
Sponsored Ad
เสื้อผ้าที่ดีไม่ต้องพึ่งพาการออกแบบอะไรเป็นพิเศษ แค่ต้องทำให้ผู้ใส่รู้สึกสบาย เป็นอิสระ ร่างกายผ่อนคลาย”
ประวัติของ Masasu Mitsuyo
Sponsored Ad
หลังจบการศึกษาจากสถาบันออกแบบเสื้อผ้า ฉันก็ทำงานเกี่ยวกับเสื้อผ้าในโตเกียวเป็นเวลา 8 ปี แม้ว่างานจะน่าสนใจ แต่ก็ยุ่งมาก จนไม่มีเวลาคิดว่าจริงๆแล้วตัวเองต้องการอะไร
.
Sponsored Ad
▲ปี 70 เป็นครั้งแรกที่ Masasu เดินทางไปเที่ยวอินเดีย
.
▲เสื้อผ้าที่ได้แรงบันดาลใจจากส่าหรีของอินเดีย
Sponsored Ad
▲Masasu และสามีแบกลูกชายวัย 4 เดือน เดินทางรอบโลก
นั่นเป็นสมัยปี 70 ฉันเดินทางไปเที่ยวอินเดียช่วงวันหยุด ที่นั่น ฉันเกิด culture shock อย่างมาก ในความเข้าใจของฉัน เสื้อผ้าควรทำทำให้พอดีกับร่างกายมนุษย์อย่างสมบูรณ์แบบ แต่ที่อินเดีย คนใช้แค่ผ้าพันร่างกาย คิดได้อย่างอิสระ ว่าจะใส่ส่าหรียังไง (เสื้อผ้าของอินเดีย) ทำให้ฉันแปลกใจมาก
ไม่ว่าจะเป็นลุงคนงาน ผู้หญิงที่ขายผลไม้ข้างทาง ล้วนสวมเสื้อผ้าหลวมๆแต่กลับไม่ส่งผลต่อการทำงานในชีวิตประจำวันเลย นี่ทำให้ฉันย้อนคิดใหม่ เสื้อผ้าแบบไหนถึงจะเหมาะสมกับการใช้ชีวิตประจำวันของคนเรา
Sponsored Ad
หลังกลับจากอินเดีย ก็แต่งงาน ตั้งท้อง ตอนนั้นสามีฉันทำงานในบริษัทออกแบบแห่งหนึ่ง วันหนึ่งพอกลับถึงบ้าน ฉันก็บอกเขาว่า ฉันลาออกจากงานแล้ว ไม่อยากทำเสื้อผ้าแล้ว วันต่อมาเขาก็ลาออกมาด้วย บอกว่าพวกเราไปเที่ยวรอบโลกกัน ผ่อนคลายกันหน่อย
เป็นเวลาประมาณ 2 ปีพวกเราสบายใจมาก พวกเราเดินทางไปท่องเที่ยวทุกที่ หลังกลับมาถึงญี่ปุ่น ลูกคลอดออกมาแล้ว ตอนที่พวกเรากำลังคิดว่าจะไปลงหลักปักฐานเลี้ยงลูกที่ไหน ก็คิดได้ว่ามีเพื่อนคนนึงอยู่ที่ Hayama (จังหวัดคะนะงะวะ ญี่ปุ่น)
Sponsored Ad
ที่นี่ฉันก็มีสตูดิโอทำงานของตัวเอง
ที่นี่ข้างหน้าเป็นทะเล ข้างหลังเป็นภูเขา สภาพแวดล้อมอิสระ แถม 30 ปีก่อน ยังไม่มีอพาร์ตเม้นสูงๆ เหมือนมีแค่ป่า เป็นที่ๆดีมาก
หลังย้ายไปอยู่ที่ Hayama สามีก็เริ่มต้นวาดรูป ลองทำดนตรี จนถึงปัจจุบันนี้เขาออกอัลบั้มมาแล้ว 16 แผ่น เรียกได้ว่าเป็นนักดนตรีคนนึง เขายังเช่านาขั้นบันไดไว้แปลงหนึ่ง ปลูกข้าวสีนิลและข้าวสาลีสีเขียว จนถึงวันนี้ก็ 19 ปีแล้ว
และอาหารที่บ้านเรากินส่วนใหญ่เขาปลูกเองทั้งนั้น
รอจนพวกเรากลับมามีสติอีกครั้ง ใช้ชีวิตตามที่ฝัน พริบตาเดียวก็ 25 ปีแล้ว
ฉันเริ่มทำเสื้อผ้าด้วยตัวเองหลังจากที่ย้ายมาอยู่ที่ Hayama เมื่อปี 1986 ตอนแรกเริ่มเลยฉันทำคนเดียวทุกอย่าง ตั้งแต่ออกแบบ ยันเย็บกระดุม บางครั้งเพื่อนสองคนก็จะมาช่วยบ้าง
.
.
.
▲โปสเตอร์นิทรรศการยุคแรกของ Masasu
ฉันไม่เคยทำเสื้อผ้าจำนวนมาก เพราะว่าทำคนเดียว ผลิตน้อยมาก
ไม่นาน แกลอรี่ทั่วประเทศก็ส่งจดหมายมาเชิญ อยากให้ฉันไปจัดการแสดงเสื้อผ้า และมีลูกค้าบางคนที่สั่งตัดเสื้อผ้าในนิทรรศการ
ฉันทำเสื้อผ้า โดยพื้นฐานเลยคือต้องมีผ้าก่อน และออกแบบให้เหมาะสมกับคุณสมบัติของผ้า มีช่างฝีมือมากมายในวงการนี้ซ่อนตัวอยู่ในญี่ปุ่น พวกเขาทำผ้าเอง สำหรับฉันแล้ว
ไม่มีอะไรจะมีความสุขมากไปกว่าการได้ใช้ผ้าของพวกเขามาทำเสื้อผ้า ฉันหาพวกเขาพบและเริ่มทำงานร่วมกัน
ผ้าแต่ละชิ้นให้ความรู้สึกแตกต่างกัน การทิ้งตัว รอยยับก็ไม่เหมือนกัน พวกมันมีลักษณะเฉพาะของตัวเอง ทำให้ฉันรู้สึกหลงไหลมาก
การปั่นด้ายเป็นอะไรที่ใช้เวลานานมาก แถมคนที่ทำอาชีพนี้น้อยลงเรื่อยๆ อีกไม่นานอาจจะไม่มีคนปั่นด้ายอีกแล้วก็ได้ ดังนั้นฉันจึงพยายามทำให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
เช่นตอนนี้ทำเสื้อผ้าฤดูใบไม้ร่วง ฤดูหนาว ถ้าเป็นฤดูหนาวก็พยายามใช้ วัสดุธรรมชาติเช่นผ้าฝ้าย ผ้าลินิน และขนแกะ เส้นใยพืชเป็นสิ่งที่น่าสนใจมาก ผ้าทอมือให้ความรู้สึกของอากาศ ดึงดูดฉันมาก
▲Masasu และ Akiko Ishigaki ย้อมผ้ากันที่โอกินาว่า
.
ถ้าย้อมผ้า ฉันก็จะเข้าไปตรวจดู เช่นสีน้ำเงิน สีแดง ก็จะใช้สีจากสมุนไพรธรรมชาติ
การย้อมสีน้ำเงินในอดีตก็เพื่อรักษาบาดแผล ใช้พันบริเวณที่บาดเจ็บ สำหรับคนที่ทำงานในท้องไร่ท้องนาการสวมสีน้ำเงิน สามารถป้องกันงู ป้องกันยุงและแมลงกัด
.
ทุกปีฉันจะเอาข้าวสีนิลที่ปลูกเองมาย้อมผ้า
สีทุกสีที่ย้อมมีเหตุผล เพราะว่าเสื้อผ้าเป็นสิ่งที่แนบชิดร่างกายที่สุด เพราะงั้นฉันจึงให้ความสำคัญมาโดยตลอด ทำยังไงให้เสื้อผ้าสามารถทำให้คนเราแข็งแรง เต็มไปด้วยพลัง
การย้อมสีเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดอย่างหนึ่ง
เวลาทำงานกับผู้เชี่ยวชาญด้านการย้อม ในใจของฉันเหมือนถูกกระตุ้นด้วยบางสิ่ง ฉันทำเสื้อผ้าหลายสไตล์ให้ศิลปินบางคนมาโดยตลอด เนื่องจากใช้ผ้าทอมือที่มีความละเอียด เพราะงั้นจะไม่ตัดมาก หาเสื้อผ้าที่เหมาะสมที่สุด จากนั้นก็ใส่ขึ้นเวทีทันที
เร็วๆนี้ฉันกับ Yuko Hata Izumadera ได้ร่วมมือกันทำเสื้อผ้าคอลเลคชั่นหนึ่ง โดยใช้ผ้าของจีนที่ละเอียดและบางมาก ซึ่งย้อมสีขาวจากไม้ไผ่ บางส่วนมีความโปร่งใส โดยข้างในมีกระโปรงอีกตัว ให้ความรู้สึกเหมือนเทพธิดา เบาๆ อ่อนโยน
เมื่อฉันได้พบผ้าเหล่านี้ ฉันจะสับสวิตช์ตัวเอง ไม่คิดว่าจะทำให้ใครใส่ ใส่ไปไหน คำถามมากมายในใจของฉันจะถูกนำออกมา หลังจากนั้นก็พบว่า ที่แท้มีฉันอีกคนซุกซ่อนอยู่ภายใน การรับรู้ด้วยตัวเองทำให้ฉันมีความสุขมาก เพราะงั้นฉันจึงชอบการสร้างสรรค์แบบนี้
.
สิ่งที่สำคัญที่สุดในการทำเสื้อผ้าคือความสบายในการสวมใส่ ถ้าเป็นตัวฉันเอง ก็ชอบเสื้อผ้าง่ายๆ จริงๆไม่ว่าจะออกแบบยังไง เอาชิ้นส่วนยุ่งยากทั้งหมดออกไป ก็จะเป็นแค่เสื้อยืดตัวนึงเท่านั้น
แต่เพียงแค่เอาอะไรสักอย่างไปพันที่เอว หรือใส่องค์ประกอบอื่นลงไป ก็จะแสดงลักษณะที่แตกต่างออกมา เพราะงั้นวิธีการใส่เสื้อผ้าจะสามารถเปลี่ยนเสื้อผ้าได้ ไม่ใช่เวลาใส่เสื้อผ้าที่ดีไซเนอร์ออกแบบ แล้วจะเปล่งประกายได้
ฉันไม่ทำเสื้อผ้าผู้ชาย เคยทำเสื้อผ้าให้แค่สามี ในฐานะของผู้หญิง ภรรยา แม่ มักจะโดนผู้คนถามตลอดว่า ทำทุกหน้าที่ได้ยังไง
สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับผู้หญิงคือการพึ่งตนเอง แม้ว่าคุณจะเป็นคนที่แต่งงานแล้วก็ตาม แต่ความเป็นอิสระทางจิตวิญญาณกับการเงินแตกต่างกัน ผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว ก็ควรจะมีโลกของตัวเองด้วย ไม่ใช่ตัวติดกับสามีทั้งวัน
ในยุคสมัยที่วุ่นวายนี้ จะค้นพบตัวเองได้อย่างไร นั่นเป็นปัญหาใหญ่
แปลและเรียบเรียงโดย LIEKR
