สื่อต่างประเทศเปิดเผยว่า มีเรื่องราวของแม่ลูกคู่หนึ่งได้พรากจากกันไปตั้งแต่ลูกชายอายุเพียง 2 ขวบครึ่ง คุณแม่ท่านนี้เปิดเผยว่า การพรากจากครั้งนี้เกิดขึ้นเมื่อปี ค.ศ. 1993 

    ในช่วงเย็นวันหนึ่งของปี 1993 นางจ้าวผู้อาศัยอยู่ในเมืองกุ้ยหยาง มณฑลกุ้ยโจว ประเทศจีน กำลังยุ่งอยู่กับการเตรียมอาหารให้ญาติที่เดินทางมาเยี่ยม สามีนายโข่งจึงพาลูกชายวัย 2 ขวบครึ่งลงไปเล่นที่หน้าบ้าน เพราะคิดว่าไม่น่าจะเป็นอันตรายอะไร จึงไม่ได้ใส่ใจดูแลลูก เดินไปเล่นหมากรุกกับเพื่อนบ้านผ่านไปครึ่งชั่วโมง นายโข่งก็เดินกลับมาหาลูกชายที่เล่นในสวนสาธารณะหน้าบ้าน เมื่อเดินมาหน้าบริเวณหน้าบ้านก็ไม่พบลูกชายของเขาแล้ว เขาจึงรีบไปตามนางจ้าวมาช่วยกันตามหา

    นางจ้าวเล่าว่าคืนวันนั้น ฝนตกหนักมากเธอและสามีตากฝนเปียกไปทั้งตัว หลังจากที่ตามหาไม่เจอพวกเขาก็ไปแจ้งความที่สถานตำรวจทันทีเพื่อให้ตำรวจช่วยออกตามหาอีกแรง แต่ไม่ว่าจะตามหาอย่างไรก็ไม่มีวี่แววของลูกชายเลย

    เนื่องจากเสียใจมาก ทำให้นางจ้าวล้มป่วย ร่างกายอ่อนแอลง ความคิดมากมายนับไม่ถ้วนเกิดขึ้นในหัวสมองของเธอ เธอไม่รู้ว่าลูกของเธอตอนนี้อยู่ที่ไหน ต้องเผชิญกับอะไรบ้าง? เมื่อใดก็ตามที่เธอนึกถึงลูกชาย ก็จะล้มลงทันที นี่แหละนะความรักของแม่ 

    หลังจากที่ลูกชายหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยหลายปี เธอก็ตรอมใจตลอดเวลาจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด ทุกครั้งที่เธอมองเห็นเด็กหรือลูกของคนอื่นมีข่าวถูกลักพาตัว หรือถูกบังคับให้ไปนั่งขอทาน ก็จะนึกถึงลูกชายของตนเอง จากนั้นก็รู้สึกเศร้าโศกเสียใจมาก นางจ้าวบอกว่า “มันอดไม่ได้ที่จะคิดไปเรื่อย ทำให้สุขภาพจิตย่ำแย่ จนคิดว่าจะมีชีวิตผ่านวันนั้นไปได้อย่างไร”

    ต่อมาภายหลังมีคนบอกกับเธอว่า “ถ้าต้องหาลูกให้พบ เธอก็ห้ามล้มลง หากยังเป็นแบบนี้จะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนไปตามหาลูกกลับมาล่ะ?” ทำให้นางจ้าวฮึดสู้อีกครั้ง

    ทุกๆวันเธอและสามีก็จะออกตามหาลูกชาย ไม่ว่าจะวิธีใดก็ตาม พวกเขาก็ไม่ท้อใจ แม้ว่าจะคว้าน้ำเหลวครั้งแล้วครั้งเล่าก็ตาม พวกเขาก็ยังคงเฝ้าภาวนาให้พบลูกชายในสักวัน และหวังอย่างยิ่งว่าลูกชายจะปลอดภัยดี

(รถของลูกชายที่ขับมารับนางจ้าว)

     5 ปีต่อมาทั้งคู่ก็มีลูกชายด้วยกันอีก 1 คน แต่ถึงแม้ว่าจะมีลูกชายคนเล็ก พวกเขาก็ยังไม่ลืมลูกชายคนโต ยังคงเสาะหาลูกชายคนโตตลอดเวลา 

    ผ่านไป 26 ปี ด้วยความช่วยเหลือของเจ้าหน้าที่ตำรวจของเมืองกุ้ยหยาง และเมืองจี่หนาน ทำให้นางจ้าวและลูกชายมีโอกาสได้พบกันอีกครั้ง กว่าจะมีวันนี้ที่ทั้งคู่ได้ผ่านขั้นตอนมากมาย ตำรวจต้องพาพวกเขาไปตรวจ DNA ถึง 2 ครั้ง หลังจากการตรวจผ่านไป 1 สัปดาห์ ผลตรวจก็ปรากฏว่า เสี่ยวจางเป็นลูกชายของนางจ้าวจริงๆ

    เสี่ยวจางเล่าว่า “ตอนเล็กๆ ตัวเองก็รู้สึกแล้วว่าเป็นเด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยง แต่พ่อแม่บุญธรรมดีกับเขามา บวกกับว่าตอนนั้นเขาอายุยังน้อยมาก ทำให้เขาไม่มีความทรงจำอะไรเกี่ยวกับอดีตก่อนหน้านั้นเลย”

    แต่เมื่อทั้งคู่ได้พบหน้ากัน เสี่ยวจางบอกว่าจิตใจรู้สึกสับสันและว้าวุ่นมาก นางจ้าวพูดทั้งน้ำตาว่า “ตนเองจะไม่ไปรบกวนชีวิตปัจจุบันตอนนี้ของลูกชาย แค่รู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่และสบายดีเท่านี้ก็สุขหัวใจของคนเป็นแม่แล้ว” 

    ในตอนนั้นนางจ้าวจับมือของลูกชายไว้แน่น โดยบอกว่าไม่อยากปล่อยมือเขาไปอีก การที่ได้อยู่พร้อมหน้ากันอีกครั้งนั้นเป็นเรื่องที่วิเศษที่สุดและเป็นช่วงเวลาที่หายากมากเต็มที  พวกเขาพูดคุยกันสักพัก ก็ต้องบอกลาและแยกจากกันอีกครั้ง

    นักข่าว: “เคยคิดไหมว่าจะได้เจอหน้าลูกชายอีกครั้ง” 

    นางจ้าว: “ในตอนแรกหลังจากที่ลูกชายหายไปนาน 26 ปีก็เริ่มหมดหวังแล้ว ร่างกายก็อ่อนแอลงทุกที เหมือนกับว่าจะหมดลมหายใจอย่างไงอย่างงั้นเลย แต่พอคิดไปคิดมาก็มีความหวังในใจนิดหน่อยว่า อาจมีโอกาสได้พบหน้าลูกชายสักครั้ง ทำให้มีแรงสู้ขึ้นมาทุกครั้งที่คิดเช่นนี้”

    นักข่าว: “หลังจากที่ได้รับโทรศัพท์แจ้งจากสถานีตำรวจ ปฏิกิริยาแรกคืออะไร?”

    นางจ้าว: “ในตอนแรกที่ได้ยินแทบไม่อยากจะเชื่อหูตนเองว่ามันเกิดขึ้นจริง แต่พอตำรวจอธิบายอย่างละเอียดเป็นขั้นตอน ก็เลยเริ่มเชื่อและเข้าใจว่าพวกเขาตามหาลูกชายพบแล้วจริงๆ รู้สึกขอบคุณตำรวจทุกฝ่ายมาก มันตื้นตันใจมากจนยากจะเอ่ยเป็นคำพูดออกมาได้”

    เสี่ยวจางรู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาแม่ของเขาเหนื่อยแค่ไหนในการตามหาตนเอง และรู้สึกขอบคุณแม่มากที่ไม่เคยลืมเขา แม้แต่สักวันเดียว ตอนนี้เขายิ่งดีใจเพราะรู้ว่าตนเองยังมีน้องชายแท้ๆอีกคน 

    นางจ้าวบอกว่า “ตลอดเวลาเธอจะบอกลูกคนเล็กเสมอว่า ตนเองยังมีพี่ชายอีกคนนะ”

    เสี่ยวจาง: “น้องคิดถึงพี่ชายคนนี้ไหม?”

    น้องชาย: “คิดถึงมากเลย อยากเจอหน้าสักครั้งและตอนนี้ก็ได้เจอแล้ว ดีใจมากมาย”

    นางจ้าวเล่าวว่า “ลูกชายคนเล็กตอนนี้อายุ 5 ขวบทุกครั้งที่เราออกไปตามหาพี่ชายของเขา เขาก็จะขอไปด้วยเพราะอยากจะช่วยอีกแรง แต่เนื่องจากกลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์ซ้ำรอย จึงให้เขาอยู่บ้านกับญาติ”

    ตอนนี้รู้สึกดีใจมากที่เห็นเขาเติบโตได้ดี และแต่งงานมีครอบครัวเป็นของตนเองแล้ว อยากอวยพรให้เขามีความสุข แม่จะยังคงเป็นแม่ที่รักเขา และเป็นบ้านให้เขาได้พักพิงตลอดไป

    ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่แม่ลูกจากกันไปนานกว่า 26 ปีจะมีโอกาสได้พบหน้ากันอีกครั้ง หวังว่าความเจ็บปวดตลอด 26 ปีของนางจ้าวจะค่อยๆจางหายไป นับแต่นี้จะมีแต่ความสุขตลอดไป ...

ที่มา:read543

แปลและเรียบเรียงโดย LIEKR