เราเชื่อในประโยคหนึ่งมาโดยตลอด “ไม่ว่าคุณจะพบกับใคร เขาล้วนเป็นคนที่ควรเข้ามาในชีวิตคุณ มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เขาจะเข้ามาสอนบางอย่างกับคุณ” เพราะงั้นเราจึงเชื่อว่า “ไม่ว่าเราจะไปที่ไหน ล้วนเป็นที่ๆ เราควรไป ผ่านเรื่องราวที่ควรต้องผ่าน พบเจอคนที่ควรต้องเจอ” เมื่อวานเป็นเหมือนทิวทัศน์ มองเห็นแล้ว พร่าเลือนแล้ว

เวลาเป็นเหมือนแขกที่แค่ผ่านมา จำได้ แล้วก็ลืม

ชีวิตได้มา แล้วก็สูญเสีย

บนโลกนี้ไม่มีอะไรไม่ยุติธรรม มีแค่หัวใจที่ไม่ยุติธรรม

อย่าโกรธ อย่าเกลียด ปล่อยให้ทุกอย่างผ่านไป

มองเห็นธาตุแท้ของใครสักคน ไม่จำเป็นต้องแสดงออก เกลียดใครสักคนไม่จำเป็นต้องชักสีหน้า

        มีชีวิตอยู่ มักจะมีคนที่ไม่เข้าใจเสมอ ก็เหมือนที่คนอื่นไม่เข้าใจพวกเรา คนเราจะเป็นผู้ใหญ่ไม่ใช่เพราะอายุมาก แต่เพราะรู้จักยอมแพ้ เรียนรู้ที่จะปรองดอง เรียนรู้ที่จะไม่สู้ ความยากลำบากบางอย่างไม่พูดออกมา ไม่ได้แปลว่าไม่รู้สึก แต่รู้ว่าจะพูดหรือไม่พูดก็เหมือนกัน บาดแผลที่มืดมนเหล่านั้น ไม่ใช่ไม่ใส่ใจ แต่แค่รู้ที่จะรักษาอย่างช้าๆ

ถ้าชีวิตเป็นน้ำหนึ่งแก้ว ความเจ็บปวดก็คือฝุ่นที่ตกลงมาในแก้ว

        ไม่มีชีวิตของใครที่เต็มไปด้วยความสุขตลอดเวลา จะต้องมีความทุกข์ทรมานบางอย่างมาบั่นทอนจิตใจ พวกเราสามารถเลือกที่จะสงบจิตใจ ปล่อยให้ความเจ็บปวดเหล่านั้นตกตะกอน ถ้าไปกวนตะกอนตลอดเวลา ความทุกข์ทรมานก็จะเต็มไปหมดในชีวิต ดังนั้น อย่าคิดว้าวุ่น อย่ายึดติดกับความรัก อย่ากลัวอนาคต อย่าคิดถึงแต่อดีต

ชีวิตคนเรา จะได้ทุกอย่างดั่งใจได้ยังไง

        อย่าเปรียบกับคนด้อยกว่า เพราะไม่คุ้มค่า อย่าเปรียบกับสังคม เพราะเปรียบไม่ได้ อย่าเปรียบกับตัวเองเพราะรับความเจ็บปวดไม่ไหว อย่าเปรียบกับเรื่องที่ผ่านมาแล้ว เพราะไม่มีค่า อย่าเปรียบกับความจริง เพราะมันต้องดำเนินต่อไป เพราะมีเมตตา ก็เลยใจกว้าง เพราะรับผิดชอบ ก็เลยอดทน เพราะเหตุผลบางอย่าง ก็เลยยอมประนีประนอม เพราะไม่คิดมาก ก็เลยมีความสุข

อย่าหาปัญหาให้ตัวเอง และให้คนอื่น

        ดีกับตัวเอง ต้องใช้หัวใจ ดีกับคนอื่น ต้องใส่ใจ มองคนอื่นเห็นปัญหา มองตัวเองเห็นภูมิปัญญา เข้าใจคนอื่น รู้ว่าต้องทำตัวยังไง เข้าใจตัวเอง รู้ว่าต้องทำอะไร ผู้คนไม่สามารถทนกับบททดสอบได้ อย่าทดสอบง่ายๆ การจะเข้าไปในใจใครสักคนเป็นเรื่องยาก แต่ยากยิ่งกว่าที่จะเข้าไปในใจตัวเอง ไม่แน่ใจดังนั้นทุกอย่างไม่แน่นอน ถ้าตัดสินใจแล้วก็จบ เมื่อใจสงบจะเกิดปัญญา เมื่อใจว้าวุ่นก็จะมีแต่ความโง่งม

        ฉันเลือกที่จะมีเมตตา ไม่ใช่เพราะฉันอ่อนแอ แต่เพราะฉันเข้าใจ มีเหตุก็ต้องมีผล ความดีและความชั่วจะได้รับการตอบแทนในที่สุด

        ฉันเลือกที่จะใจกว้าง ไม่ใช่เพราะฉันขี้ขลาด แต่เพราะฉันเข้าใจ ใจกว้างกับคนอื่น ก็เป็นการใจกว้างกับตัวเอง

        ฉันเลือกที่จะสับสน ไม่ใช่ว่าฉันสับสนจริงๆ แต่เพราะฉันเข้าใจว่าบางสิ่งไม่สามารถแข่งขัน ไม่สามารถแย่งชิงมาได้

        ฉันเลือกที่จะใช้ชีวิตที่เงียบสงบ ไม่ใช่ว่าฉันไม่คาดหวังความเจริญรุ่งเรือง แต่เพราะฉันเข้าใจว่าความมีชื่อเสียงและโชคลาภเป็นเหมือนก้อนเมฆ ทนต่อความเหงาถึงจะได้มา

ชีวิตก็เหมือนลม พัดมา พัดไป

        ตามอุดมคติเหมือนแสงไฟ สว่าง แล้วก็มอดดับ ความรู้สึกของคนเราก็เหมือนฝน ตก แล้วก็แห้ง เพื่อนก็เหมือนเมฆ รวมตัว แล้วก็แยกจาก ความกังวลก็เหมือนเหล้า เมา แล้วก็ตื่น ความเหงาก็เหมือนดวงดาว กระพริบ แล้วก็ดับ ความตายก็เหมือนความฝัน เหนื่อย แล้วก็นอน

แปลและเรียบเรียงโดย LIEKR