หมายเหตุ : สามารถรับชมคลิปเพิ่มเติมได้ที่ด้านล่างบทความค่ะ

        คงไม่ใช่เรื่องสนุกเป็นแน่ที่คนเราจะไปใช้ชีวิตเ ร่ ร่ อ น อยู่ข้างถนน แต่สำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้แล้ว กลับพยายามทำทุกวิถีทาง เพื่อให้เด็กๆ หลุดพ้นจากคำว่า เด็กไม่มีบ้าน ไปจนกระทั่งทำให้พวกเขาไม่ต้องใช้ลานโล่งติดกับลานพระบรมรูปรัชกาลที่ 1 เป็นที่นอนอีกต่อไป

        กว่า 19 ปีเต็มหลังตัดสินใจเริ่มเข้าสู่ถนนแห่งการช่วยเหลือเด็ก "นริศราภรณ์ อสิพงษ์" หรือที่เด็กๆ เรียกว่า “ครูนาง” หัวหน้าแผนกครูข้างถนน มูลนิธิส่งเสริมการพัฒนาบุคคล (เมอร์ซี่) จากคนไม่เข้าใจปัญหาเด็ก เ ร่ ร่ อ นว่ามันซ้ำซ้อนขนาดไหน จนปัจจุบันถือว่าเป็นขวัญใจเด็กๆ เ ร่ ร่ อ นทุกคนในพื้นที่กรุงเทพฯ ที่สำคัญยังคอยเป็นกระบอกเสียงต่อสู้ทุกสิทธิ์เพื่อเด็กกลุ่มนี้มาตลอด

        ชีวิต 19 ปี แห่งรอยน้ำตาความผิดหวัง

        ครูนางในวัย 48 ปี รู้อยู่เต็มอกว่าปัญหาเด็กเ ร่ ร่ อ น มันท้าทายตัวเองมาตลอด เนื่องจากบริบทปัญหาเด็กแต่ละคนแตกต่างกัน ทั้งเรื่องปัจเจกบุคคล สิ่งแวดล้อม ล้วนชวนให้ต้องกุมขมับปวดหัวอยู่ตลอดเวลา เรียกว่า 19 ปีย่างเข้าปีที่ 20 ของการเป็น ‘ครูข้างถนน’ ไม่ใช่เรื่องง่ายสูญเสียน้ำตามามายนับไม่ถ้วน เพราะความคาดหวังที่ต้องการเห็นเด็กๆ ได้กลับสู่สังคมดีๆ และสำเร็จในสิ่งครูคนนี้ประคับประคองมาตลอด

        นริศราภรณ์ เผยความรู้สึกในใจว่า ระยะเวลาที่เกิดขึ้นกับบทบาทครูข้างถนนดูแลเด็กเ ร่ ร่ อ น มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่หลายคนอาจเข้าใจ มันเกิดมิติซ้ำซ้อนของปัญหาหลายด้านจนบางครั้งยากจะเยียวยา แต่เราต้องทำหน้าที่ให้ดีที่สุดในฐานะ ‘เรือจ้าง’ คนหนึ่ง แม้จะเป็นครูนอกระบบ แต่ก็ปลาบปลื้มประทับใจที่สุดในชีวิตของครูอย่างเราที่ได้ช่วยเหลือเด็กๆ นอกจากหน้าที่ครูแล้ว เรายังเป็นพ่อ แม่ เพื่อน พี่ น้อง ทุกอย่างที่จะทำให้เด็กทุกคนสบายใจที่สุดเมื่อเค้าอยู่กับเรา

        เปิดโทรศัพท์ 24 ชั่วโมงไม่เคยปิดเพื่อเด็กเ ร่ ร่ อ น

        “โทรศัพท์ครูเปิดตลอด 24 ชั่วโมงไม่เคยปิดเครื่องเลย ถ้าเด็กคนไหนมีเรื่องมีปัญหาอะไร เ จ็ บ ป่ ว ย เรารับสายตลอดไม่เคยปฏิเสธเลย กลางดึกก็มีโทรมา บางคนเครียดปัญหาชีวิตโทรมาปรึกษาแลกเปลี่ยนกันปลอบใจกันทุกอย่างจนเด็กสบายใจขึ้น มันไม่ง่ายนะที่เด็กพวกนี้จะวางใจเชื่อใจใครสักคน ที่เขาไม่เคยรู้จักเลย เราโดนด่าสารพัดกว่าจะไปนั่งในใจเด็กได้ใช้ระยะเวลานานพอสมควรทีเดียว ทุกวันนี้เรามองพวกเค้าเหมือนลูกไม่ได้มองเป็นครูกับลูกศิษย์เลย” ครูนาง สะท้อนความรู้สึก

.

        จากความเป็นกันเองของครูนางทำให้เด็กทุกคนต่างรู้สึกอบอุ่น กล้าบอกเล่าปัญหาทุกอย่างปราศจากเงื่อนไขใดๆ ไม่มีกำแพงระหว่างกัน นริศรา กล่าวยอมรับตามตรงว่า รสชาติชีวิตที่ได้รับจากเด็กกลุ่มนี้มีทั้งสุขและทุกข์ผสมปนเปกันทุกอย่าง จนบางครั้งเคยคิดถอยหลังยอมแพ้หวังถอนตัวออกจากวงการนี้น่าจะดีกว่า เนื่องจากสารพัดสิ่งมันบั่นทอนทำให้ท้อแท้ใจ มีหลายเรื่องที่วาดหวังไว้ไม่เป็นไปตามฝัน ซึ่งก็มาจากเด็กๆ ทั้งนั้น แต่เราเข้าใจว่าพวกเค้าไม่ใช่เด็กทั่วไปเหมือนเด็กในระบบการศึกษา ความผิดหวังจึงกลายเป็นเรื่องชินชาไปเสียแล้ว

        หนึ่งชีวิตมีความหมายต้องช่วยกัน

        “ส่วนคำว่า ‘ครูข้างถนน’ ทำไมต้องเป็นคำเรียกนี้ เพราะการทำหน้าที่ครูแบบนี้ เป็นการเข้าไปดูแลเด็กที่สังคมปฏิเสธ ไม่สนใจ แต่ครูอย่างเราสามารถช่วยชีวิตหนึ่งชีวิตที่ประสบปัญหาแล้วมาอยู่ในพื้นที่สาธารณะ ซึ่งเราไม่เคยรู้จักกันเลย แต่เราเรียนรู้กันและกัน สุดท้ายสิ่งที่เราเรียนรู้และช่วยเค้าสามารถต่อยอดชีวิตเค้าให้ดีขึ้นได้”

        ห้วงเวลา 19 ปี ระหว่างลงพื้นที่ไปหาเด็กๆ ยามค่ำคืนมักได้ยินประโยคสั้นๆ ที่ซาบซึ้งใจ และทำให้ครูนางหยัดยืนต่อการช่วยเหลือคือ “มันดึกแล้วครูกลับบ้านได้แล้ว” ความเหน็ดเหนื่อยจางหายไปทันที ก็แปลกเหมือนกันจนเวลาล่วงเลยมาถึงปัจจุบันย่างเข้าปีที่ 20 ที่เราช่วยเหลือสังคมอยู่แบบนี้ เหนือสิ่งใดครอบครัวได้เข้าใจสิ่งที่เป็นในบทบาทครูข้างถนน

.

        แม้สังคมไทยจะมองว่าเด็กกลุ่มนี้เป็นเด็กเหลือขอ แต่ครูนางอยากขอโอกาสสังคมให้เข้าใจและยื่นมือเข้าช่วยเหลือเด็กๆ กลุ่มนี้

        "เด็กแต่ละคนก็เป็นเยาวชนของไทย เป็นมนุษย์คนหนึ่ง เราควรหันมาร่วมกันช่วยให้พวกเขามีชีวิตที่ดีขึ้น ดีกว่ามองว่าพวกเขาเป็นปัญหาสังคม" 

        สำหรับครูนาง เธอตั้งใจว่าจะทำงานตรงนี้ต่อไป แม้เงินเดือนจะไม่มากมาย หากการได้ช่วยให้เด็กหลุดพ้นจากวงจรชีวิตเ ร่ ร่ อ นได้ เธอก็ยินดีจะทำต่อไปอย่างมีความสุข

ชมคลิปเพิ่มเติม 

คลิปเปิดไม่ออก >>>>> กดตรงนี้ คลิ๊ก !!!! <<<<<

ข้อมูลและภาพจาก กองทุนเพื่อความเสมอภาคทางการศึกษา (กสศ.), รายการ ปิดทองหลังพระ