พ่อแม่ถือเป็นผู้มีพระคุณ ที่เลี้ยงดูเรามาตั้งแต่เล็ก โดยหลังจากที่เราโตขึ้นโลกก็ยังคงหมุนไปเช่นเคย ชีวิตของคนเรานั้นเริ่มมีสังคมเพื่อนฝูง เริ่มเติบโตมีหน้าที่การงานที่ดี มีความคิดเป็นของตนเอง ส่วนบางคนก็มีคนรักและพร้อมจะมีครอบครัวเป็นของตัวเอง 

(เป็นเพียงภาพกระกอบเท่านั้น)

    ซึ่งบางคนนั้นเมื่อต้องย้ายไปใช้ชีวิตเด็กหอ สู่รั้วมหาวิทยาลัย ก็เริ่มเติบโตขึ้น ทั้งลักษณะนิสัยและวิถีการดำเนินชีวิตก็เริ่มเปลี่ยนไปเรื่อยๆ จนบางคนเมื่อกลับไปที่บ้านไปเจอกับพ่อแม่พี่น้อง ทุกคนในบ้านก็เริ่มมีชีวิตเป็นของตัวเองและเริ่มรู้สึกว่าบ้านหลังนี้ที่เติบโตมานั้น ไม่ใช่ที่ของตัวเองอีกต่อไปแล้ว

(เป็นเพียงภาพกระกอบเท่านั้น)

    โดยก่อนหน้านี้ไม่นานได้มีชาวเน็ตรายหนึ่ง สมาชิกหมายเลข 5542886 ได้ตั้งกระทู้ปรึกษาชาวเน็ตว่าเธอควรทำอย่างไรดี เมื่อกลับมาอยู่บ้าน แล้วรู้สึกอึดอัดเหมือนไม่ใช่ที่ของตัวเอง โดยเธอได้ระบุข้อความว่า....

    ก่อนหน้านี้แยกตัวออกไปอยู่กับแฟน แล้วมีเหตุให้แฟนต้องกลับไปที่บ้านต่างจังหวัด ตัวเราเลยเลือกจะกลับมาอยู่บ้านพ่อแม่ ตอนออกไปอยู่ข้างนอกก็กลับมาเที่ยวที่บ้านบ่อยๆ ก่อนจะกลับมาแม่ก็พูดดีด้วย ชวนมาอยู่ แต่พอกลับมาแล้วรู้สึกว่าบ้านไม่น่าอยู่อึดอัด แม่บ่นตลอด หาว่าเรารักคนอื่นบ้าง ไม่รักเขาบ้าง 

(เป็นเพียงภาพกระกอบเท่านั้น)

    เมื่อก่อนเราตากผ้าแบบก่อนที่จะออกไปอยู่คนเดียว เราตากยังไง กลับมาเราก็ตากแบบนั้น แต่กลับมาโดนบ่นเรื่องตากผ้าแบบ งงๆ เราซักผ้า รอเครื่องปั่นเสร็จมานั่งเล่นในบ้าน เขาดูกล้องไม่เจอเรา เขาก็บ่น เราไม่ออกไปซักผ้า ลูกจ้างที่เขาจ้างมารีดผ้า เขาก็ถามเรา 'กลับมาจะอยู่กับแม่ได้หรอ' (ขนาดลูกจ้างยังพูด) แล้วแม่เราเขาก็บ่นนู้นบ่นนี้ 

    ส่วนตัวเราก็มีเรื่องให้คิดให้เครียดอยู่แล้ว จนเดินๆอยู่กำเดาก็ไหลออกมา เขาก็บ่นๆๆ เราก็เปิดใจคุยกับแม่ไปตรงๆค่ะ ว่า แม่เป็นทำให้บ้านอึดอัดแบบไม่รู้ตัวอยู่นะ แม่ต้องปรับต้องเปลี่ยนบ้าง แม่จะให้ทุกคนเปลี่ยน แล้วตัวเองไม่เปลี่ยนไม่ได้ แม่ตอบกลับมาเอาซะหน้าหงายเลย 

    "ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้มา 40 ปีแล้ว จะให้ฉันเปลี่ยน ฉันเปลี่ยนไม่ได้หรอก" ประโยคที่แม่พูด เราก็เงียบ คิดในใจ โห แล้วคนอื่น ต้องมาเป็นที่รองรับอารมณ์ของแม่ขนาดนี้เชียวหรอ เราเลยมีความคิดขึ้นมาในหัวเลยค่ะว่า คงอยู่กับแม่ที่บ้านไม่ได้ ออกไปอยู่ข้างนอกแล้วขยันกับมาบ้านจะดีกว่ารึป่าว เพราะตอนที่ออกไป คือไม่ได้มีเรื่องแบบนี้ สบายใจ สบายหูมาก รู้สึกอยู่บ้านแล้วเขาพูดๆตลอดเวลา ทำให้เราเครียดหนักกว่าเดิม 

(เป็นเพียงภาพกระกอบเท่านั้น)

    อาจจะดูเหมือนไม่รักแม่นะคะ แต่ แม่ลูกบางบ้านต้องอยู่ห่างกันจริงๆถึงจะรู้ว่ารักกันอ่ะค่ะ เช่นพี่ชายเรา ออกไปอยู่ข้างนอกตั้งแต่เด็ก เขาสบายใจ ไปคนเดียวล่ะ แต่ก็กลับมาหาแม่บ้าง เหมือนลูกบ้านนี้ไม่มีใครอยู่ร่วมกับแม่ได้ค่ะ ทั้งตัวเราเอง พี่ชายเรา ลุง(พี่ชายของแม่) ไม่มีใครอยู่กับแม่ได้เลย ด้วยเหตุผลเดียวกันคือ เนี่ยบ จู้จี้ ขี้บ่น จนทำให้บ้านอึดอัด 

    ส่วนคนที่อยู่กับแม่ได้จริงๆคือ สามี ท่านค่ะ (ไม่ใช่พ่อแท้ๆ) เพราะแกเป็นคนไม่สนใจที่แม่บ่นเลยอยู่ด้วยกัน เราก็คุยกับพี่เราว่า แกก็เก่งเนาะอยู่กับแม่ได้ ส่วนแฟนเรา มาบ้านเราแล้วไม่ค่อยอยากจะมาอีก สาเหตุคือแม่เราทำให้เขาอึดอัด (เสียใจมากค่ะ แต่เขาไม่ได้คิดจะเลิก สบายใจหน่อย) นานๆเราถึงจะพาเขามาบ้าน แต่เขามาแค่แปปเดียวเขาก็กลับ เราก็เข้าใจเขานะคะ ขนาดเราเป็นลูกเรายังรู้สึกได้เลย

     นี้แหละค่ะสาเหตุที่อยากออกมาอยู่คนเดียว มีอิสระ จะไปไหนไม่จำเป็นต้องบอกต้องขอ ไปกับเพื่อนก็ได้ ก่อนหน้านี้ที่อยู่บ้าน มีเพื่อนค่ะแต่ไม่เคยได้ออกไปเที่ยวกับเพื่อน พอออกมาอยู่คนเดียวรู้สึกว่ามีสังคมที่เยอะขึ้น รู้สึกแฮปปี้กว่าอยู่บ้าน 

    ปล. จขกท. อายุ 23 เรียนจบแล้ว ซึ่งไม่ได้ขอเงินแม่มาตั้งแต่ 20 แล้วนะคะ

    อยากรู้ว่า คุณพ่อ คุณแม่ คิดเห็นยังไงกับเรื่องที่ลูกรู้สึกอึดอัดเวลาอยู่ที่บ้านบ้างคะ? ถ้าลูกๆขอออกไปอยู่คนเดียวจะให้ลูกไปรึป่าวคะ? แล้วมีวิธีแก้รึป่าว เรื่องไม้แข็งดัดยาก ไม้อ่อนดัดง่าย แล้วในมุมของคนเป็นลูก คิดเห็นยังไงที่จะออกไปใช้ชีวิตคนเดียวคะ?

และนี่คือความเห็นชาวเน็ต

.

.

ที่มา : สมาชิกหมายเลข 5733284