เมื่อพูดถึงยุคเอโดะ คนส่วนใหญ่อาจใช้ฟิลเตอร์สีชมพูในการมอง เพราะเป็นยุคแห่งความสงบสุขผสมกับสงคราม เมื่อ 150 ปี ก่อนหน้านี้เป็นช่วงที่ปั่นป่วน จากที่รัฐบาลโชกุน โทกูงาวะ กลับมามีมหาอำนาจ ต่อมาะในปี 1868 จักรพรรดิเมจิ (Emperor Meiji) ก็ได้ส่งเสริมการปฏิรูปและการขยายตัวทำให้เกิดสงครามอย่างต่อเนื่อง

    อย่างไรก็ตามในระหว่างช่วง 260 ปีของยุคเอโดะไม่มีความซับซ้อนภายในประเทศมากนัก และไม่มีปัญหาสงครามกลางเมืองและชีวิตเต็มไปด้วยความสุข

    ในช่วงปี ค.ศ.1615-1868 ยุคเอโดะ เป็นช่วงแห่งความบันเทิงเริงรมย์ มีทั้งการร้องเพลง ดนตรี การดูหนัง รวมถึง อาชีพโออิรัน หรือ นางโลม มีมานานตั้งแต่สมัยเอโดะ ราวปีค.ศ.1600 โออิรันจะถูกฝึกมาตั้งแต่เด็ก ไม่ว่าจะเป็นกริยา มารยาท ศิลปะ การับร้อง เล่นดนตรี เพื่อสร้างความบันเทิงเริงรมย์ให้กับแขก ลำดับชั้นของโออิรันจะเริ่มตั้งแต่ ฮาชิ ,ทสึโบเนะ ,เฮยาโมจิ ,ซาชิคิโมจิ ,โคชิ และตำแหน่งสูงสุดของโออิรันคือ ทายู สามารถเลือกแขกได้และยังสามารถได้รับการไถ่ตัวจากเจ้าเมืองเพื่อไปเป็นเมียน้อยอีกด้วย

    การฝึกหัดโออิรันมักเริ่มมาจากการที่ถูกส่งตัวให้ไปอยู่ในสำนักโออิรันตั้งแต่อายุประมาณ 5 ขวบ ซึ่งเข้าไปทำหน้าที่เป็นเด็กรับใช้ของโออิรัน เด็กเหล่านี้จะถูกเรียกว่า คามุโระ เมื่อคามุโระอายุประมาณ 9-10 ปี ก็จะมีชื่อเรียกว่า ชินโซ หรือ โออิรันฝึกหัดต่อไป เมื่อชินโซอายุได้ 13-14 ปี จะถูกแม่เล้าจับทำพิธีมิสุอาเงะ เพื่อให้เป็นโออิรันโดยสมบูรณ์ หากชินโซยังไม่ผ่านพิธีมิสุอาเงะ แขกจะไม่สามารถซื้อตัวพวกเธอได้จนกว่าจะผ่านการทำพิธีดังกล่าว.

    โยชิวาระ เป็นสถานที่ที่ให้ความบันเทิงสำหรับผู้ชายหลาย ๆ คนผู้หญิงที่นั่นดูเหมือนจะแต่งตัวหรูหราและสะดวกสบายที่สุด ตามการบันทึกของ Umemoto โดยนักประวัติศาสตร์ Yuriko Yokoyama ได้เขียนไว้ว่า ทุกอย่างไม่ได้มีเสน่ห์อย่างที่ตาคุณมองเห็น

    เนื้อหาต่อไปนี้อ้างอิงจาก หนังสือบันทึก การบริโภคอาหารของหญิงสาวนางโลมในปี 1850 จะเห็นได้ว่าพวกเขามักไม่ได้กินอาหารทั้งวัน หรือกินเพียงวันละมื้อเท่านั้น พวกเขามักกินผักบูดผักเน่า ผักดองและน้ำชาแช่ข้าวเปล่า หรืออาจเป็นอาหารที่ไม่เป็นที่ชื่นชอบ ไม่เป็นที่นิยมของคนส่วนใหญ่ เช่น ใบหัวไชเท้า หัวปลาแซลมอน เป็นต้น

    นางโลมหลายคนมักพลาดการรับประทานอาหารเช้า จากการสันนิษฐานคิดว่า น่าจะเป็นเพราะคืนก่อนหน้านั้นทำงานเหนื่อยล้าเกินไป จากการบันทึกพบว่า ตั้งแต่วันที่ 15-17 เดือนมีนาคม ในระยะเวลา 3 วัน เธอกินอาหารเพียงมื้อเดียวเท่านั้น

    นางโลมในโยชิวาระเป็นเพียงเด็กผู้หญิงธรรมดาทั่วไป ทุกวันพวกเธอจะได้กินอาหารที่ไม่ดีนัก หรือบางครั้งก็ไม่มีอะไรให้กินเลย เนื่องจากกลางคืนพวกเธอต้องทำงานหนักเพื่อจะให้งานสำเร็วลุล่วงไปได้ด้วยดี ดังนั้น  จึงส่งผลกระทบต่อปัญหาด้านสุขภาพของนางโลมเหล่านั้นเป็นอย่างมาก และนี่คือสาเหตุที่ทำให้นางโลมที่นี่มีอายุมากสุดแค่ 22 ปีเท่านั้น สันนิษฐานว่า น่าจะมีสาเหตุมาจากการที่ร่างกายขาดสารอาหาร และทำงานหนักจนพักผ่อนไม่เพียงพอ แม้ว่าในตอนนั้น อายุขัยของชาวญี่ปุ่นจะยืนยาวที่สุดในโลก เมื่อเปรียบเทียบกับประเทศอื่นๆ จะเห็นได้ว่าในช่วงเวลาที่เรียกว่า ยุคแห่งความสวยงาม แต่ก็ยังมีเรื่องราวที่หดหู่เกิดขึ้น 

    ป.ล. โยชิวาระบูมสุด ๆ ช่วงศตวรรษที่ 18 ในปี 1893 มีบันทึกระบุชัดเจนว่ามีสตรีราว 9,000 คน อาศัยและทำงานอยู่ในโยชิวาระ สรวงสวรรค์สำหรับเหล่าชายฉกรรจ์เปิดต้อนรับผู้มาเยือนทุกวันไม่เว้นวันหยุดราชการ ทุกคนสามารถหาความสุขสุดเหวี่ยงได้ในย่านนี้ (แต่ไม่รับประกันเรื่องโรคติดต่อทางเพศ ต้องสุ่มกันเอาเอง)

    คำว่ากรงนกในเรื่องนี้คือ “ฮาริมิเซะ” หรือกรงที่นางโลมจะถูกนำไปใส่ไว้เพื่อโชว์คนที่เดินผ่าน และจะอยู่ในนั้นจนกว่ามีคนมาซื้อตัวใช้บริการ

ที่มา : teepr, unlockmen | เรียบเรียงโดย LIEKR