เมื่อไม่นานมานี้พยาบาลสาวคนหนึ่งได้เล่าความในใจกับการลาออกจากอาชีพที่ตนรัก 

        โดยข้อความระบุว่า.. เราไม่เคยเสียดายเวลาที่ผ่านมา แต่จะเสียดายมากกว่าถ้าอายุ 40 แล้วยังต้องเวรเช้าบ่ายดึกแล้วยังต้องหัววุ่นอยู่กับการเขียนชาร์ทเอกสารงานคุณภาพต่าง ๆ เราเลยเลือกแบบที่เรามีความสุข ครอบครัวมีความสุข ตั้งแต่ลาออก ไม่เคยบ่นกับแม่ว่าเหนื่อย ทุกครั้งที่ญาติพี่น้องถาม เพื่อนถามชีวิตเป็นไงบ้างสบายดีไหม จะบอกทุกคนเลยว่า ดี มีความสุขขึ้นเยอะเลย งานสบาย สบายที่สุดในบริษัทแล้ว แต่มันก็จะมีแหละ คนที่ชอบคิดแทนคนอื่น ทำไมต้องรีบลาออก คือเราพอแล้วกับการอยู่แบบนั้น เหมือนวิชาชีพพยาบาล กำลังหลงทาง เราวุ่นวายกับเอกสาร ใบอะไรต่าง ๆ มากมาย จนบางครั้งญาติอาจไม่เข้าใจว่าเราทำอะไรอยู่ ไม่ได้อยู่กับคนไข้ งานคุณภาพที่ข้างบนจะเอา ๆ ต้องได้ ๆ แบบนี้แบบนั้น แต่ไม่ดูคนทำงาน ใน 1 เวรต้องทำไรบ้าง

        เราอยากภูมิใจที่ได้ทำอะไรเพื่อคนไข้ ไม่ใช่ภูมิใจกับเอกสารมากมายที่เราต้องมาเขียนสาธยายให้คนอื่นมาตรวจว่าเราทำไรบ้าง เวรออนคอลก็มีตลอด เหมือนเชือกที่พันรัดตัวเรา ไปไหนไม่ได้ ลงเวรก็ไม่กล้ากลับบ้านไปกินข้าวกับแม่ เพราะกลัวโดนเรียกแล้วมาไม่ทัน เราต้องทำเหมือนตัวเองสบายดีต่อหน้าครอบครัว เพื่อไม่ให้เค้ากังวลว่าเราจะไม่มีความสุข เราเคยเป็นคนที่สดใสมาก ยิ้มเก่ง แต่เราในตัวตนแบบนี้ มันหายไปตลอด 2 ปีที่เราไม่เคยเป็นตัวของตัวเอง แต่เราไม่มีเวลามาอธิบายให้คนที่คิดแทนเราเค้าเข้าใจหรอก แม่เราเป็นแค่ชาวนาจน ๆ แต่ไม่เคยเอ่ยปากสักคำว่าอยากให้เป็นข้าราชการ เราไม่ได้คิดว่าข้าราชการไม่ดีนะ สวัสดิการอะไรต่าง ๆ ก็ดีเลยแหละในระยะยาว

        แต่ถ้าชีวิตเราต้องอยู่แบบนั้น ในความอึดอัดกับระบบที่ไม่เอื้อต่อหัวใจคนทำงาน ต่อให้ทนอยู่สักวันก็ต้องวนมาคิดเรื่องลาออกอยู่ดี ตอนที่ตัดสินใจลาออกคือเราก็คิดแหละว่าชีวิตเราต้องดีขึ้น เราอายุ 25 แล้ว เราอยู่ในวัยที่ต้องสร้างเนื้อสร้างตัว หลังจากลาออกเราเลยเริ่มงานใหม่ทันที ไม่มีเวลาหยุดพักเหนื่อยกับชีวิตที่ผ่านมา พอมาเจองานที่ดี ไม่ยุ่งวุ่นวายกับเอกสาร ก็สบายใจ ชีวิตมันก็เริ่มรันไปในทางที่ดี เริ่มรู้จักผู้คนใหม่ ๆ สถานที่ใหม่ ๆ ได้ทำอะไรที่ไม่เคยทำ ใครจะไปคิดว่าในเช้าวันเสาร์ เราจะมีเวลาขับรถไปตกหมึก ไปนั่งเรือ กินไรเล่น ๆ ชมวิวสองฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยา เราชอบเรียนรู้อะไรไปเรื่อย ๆ ถ้าไม่รู้เราก็ถาม ลองทำ ระหว่างแค่ดูคนอื่นทำกับเราได้จับได้ลองเอง มันคนละเรื่องกันเลยนะ เราอยากได้แบบนี้ ประสบการณ์ชีวิต ถ้าเรายังอยู่กับที่เดิม อดทนในระบบเดิม ๆ ยังปลอบใจตัวเองว่าเราเก่งเราเป็นคนที่ทนได้ แล้วเมื่อไหร่ชีวิตเราจะได้เจอกับความสุข

        เป็นอีกหนึ่งประสบการณ์ของอาชีพที่หลายคนอยากจะทำ ราชการไม่ใช่ไม่ดีนะคะ ก็ขึ้นอยู่กับตัวบุคคลนั้นด้วยว่ามีความรู้สึกเช่นไรกับงานที่ทำอยู่ เช่นเดียวกันกับเจ้าของกระทู้ที่ได้เล่าประสบการณ์ลาออกจากอาชีพยาบาล แต่หลังจากที่เธอลาออกแล้ว เธอก็เริ่มงงานใหม่ทันที

โพสต์ดังกล่าว

ขอบคุณข้อมูลและภาพจาก postjung